KENDİNLE NE YAPARSIN?

 Dünyaya gözlerini heyecanla açmış bir bebek.Etrafında ailesi sarmış, sarmalamış onu.Günler sonsuz bir merak ve macera ile geçerken hiç anlamamış zamanın yolculuğunu.Yolculukta her yer kalabalık,yol hep güçlüklerle doluymuş.Kimi zaman eğlenmiş bu yolda,kimi zaman ağlamış hüngür hüngür...Kelimelerden engeller varmış aşılması zor ama imkânsız olmayan.Kelimelere takıldıkça , yolculuk zorlaşıyormuş.Engelleri aşmaya çabalarken yorulmaya başlamış önce.Artık o zamanı değil; zaman onu bekler olmuş.Kalabalık sesler azalmış.Yol ıssız bir hâl almış.Yolculukta yalnız kalmış.Şimdi ne yapacakmış?Bulutlanmış her yer birden.Bir ses duymuş derinden.Etrafına bakınmış ,kimsecikler yokmuş .Önce korkmuş sahibini göremediği bu sesten.Kaçmak için adımlarını hızlandırmış.Kaçtıkça ses daha yakından duyulur olmuş."Başka yerde arama , içindeki çocuğum ben,"demiş ona."Bak ! heybemde neler var, hatırlatayım sana." 

" Al biraz hayal, bir parça umut ,bitmedi daha bol bol mutluluk ," diyerek göstermiş küçüklük anılarını ." Hatırlasana ne çok şey yaptık beraber,dinlemelisin beni kendinle ne yapacağını unuttuysan eğer." Koca bir tebessümle dinlemiş onu, artık farklı devam edecekmiş yolculuğu.Tesekkür ederek ayrılmış yanından, anlamış ki kendisi varsa yalnız değildir insan.